I had a dream, a dream of you.

Ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα ερωτευμένη μ' Αυτόν. Τον απόλυτο άντρα, τον ένα που κατακλύζει τη ζωή μου, την ψυχή μου, όλο μου το είναι. Είναι η αρχή και το τέλος, το νόημα σε όλα, το φως, το σκοτάδι, το καλό και το κακό, είναι η μοναδική σταθερά από την οποία μπορώ να προσδιοριστώ.

Ξέρω ότι υπάρχει, κάπου... Στα όνειρά μου, το υποσυνείδητό μου, ίσως και δίπλα μου. Με αγαπάει και με λατρεύει και δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς εμένα. 

Ξέρει με βεβαιότητα ότι για μένα είναι ο Ένας, οπότε δεν τον νοιάζει όταν είμαι με άλλους άντρες. Ξέρει ότι ερωτεύομαι όποιον μου τον θυμίζει. Όσο περισσότερο, τόσο περισσότερο τον ερωτεύομαι. Σε όποιον βλέπω κομμάτια του. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, μια ατάκα... Θα μπορούσε να την είχε πει Αυτός. Κι επειδή ξέρω ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε χώρια, μακριά ο ένας από την αγκαλιά του άλλου, τον ψάχνω εδώ κι εκεί. Κομματάκια του μικρά, ανούσια, που θα με αφήσουν να ξεγελάσω για μια στιγμή τον εαυτό μου και να πιστέψω ότι είμαι μαζί του, δίπλα του. Ως άλλη Κασσάνδρα, γνωρίζω την πλάνη μου και δεν μπορώ ποτέ να καλύψω το κενό αυτό, το κενό που μένει ανάμεσα σε μένα και τα υποκατάστατά του. Γιατί το κενό υπάρχει πάντα, άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγάλο, έτσι για να μου θυμίζει ότι αυτό που προσπαθώ να ζήσω είναι παραμύθι και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αληθινό. 

Μια κατάρα του Σίσυφου, χωρίς να θυμάμαι ποιο είναι το αμάρτημά μας. Ίσως ήταν ένα προπατορικό, σαν άλλοι Αδάμ και Εύα, να διαπράξαμε  ύβρη, να ζηλέψαν οι θεοί την ευτυχία μας ή ακόμη και από αλαζονεία να τους προκαλέσαμε εμείς. 

Και τώρα, σε ψάχνω στα πρόσωπα τόσων άλλων... Να έφταιγα εγώ; Να έφταιγες εσύ; Να φταίγαμε κι οι δύο; Η λήθη των θνητών μου το κρύβει. Κι αν ακόμη φοβήθηκα και σε σκότωσα και τώρα πρέπει να μάθω να ζω για πάντα κουβαλώντας το έγκλημά μου, μια μέρα θα σε βρω. Θα είμαστε και πάλι μαζί, για ένα δευτερόλεπτο σήμερα, ένα αύριο, ένα στο άπειρο. Θα ζω έρωτες μεγάλους δίπλα στα κομμάτια σου και όταν θα τελειώνουν, τότε μόνο θα θυμάμαι ότι δεν ήσουν εσύ.

Πλάνη ευτυχίας, ναρκωτικό της ψυχής, ο άνθρωπος έπλασε τον Θεό από ανάγκη ή η ανάγκη υπήρχε για να τον βοηθήσει να Τον βρει; 

Όπως και να' χει, στις αγκαλιές των άλλων, θα είμαι η πιο πιστή σου ιέρεια, θα σε λατρεύω και θα σε υπηρετώ. Κι όταν μυστικά θα σε ακούω να ψιθυρίζεις το όνομά μου, θα τους χαμογελώ...



_________________________________________________________________

ΥΓ: Καμιά φορά, όταν είμαστε ερωτευμένοι, ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες. Ειδικά όταν είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον που δεν είναι ερωτευμένος μαζί μας. Ψάχνουμε τρόπους να υποβαθμίσουμε αυτό που νιώθουμε, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα δεν είναι όσο χάλια φαίνονται.
Στην περίπτωση αυτή, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ο κύριος Τέλειος δεν υπάρχει, ούτε στη φαντασία μου, ούτε κάπου αλλού. Απλά είμαι ερωτευμένη με κάποιον που δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου. Και δεν είναι ευχάριστο.