Καμιά φορά μπερδεύεσαι. Μπορείς ή δεν μπορείς. Θέλεις ή δεν θέλεις? Έγινε ή το φαντάστηκες? Και όσο περισσότερο το ψάχνεις, τόσο περισσότερο μπορεί να μπερδεύεσαι και να αμφιβάλλεις. Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα μπορεί να φτάσεις σε ένα είδος παράνοιας που σε βασανίζει με έναν ακραία σαδομαζοχιστικό τρόπο και το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις ούτε γιατί ούτε πώς έφτασες σ' αυτό το σημείο.
Το αστείο είναι όταν προσπαθείς να βγάλεις συμπεράσματα για τον εαυτό σου. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η αυτογνωσία είναι εφικτή ή αν αποτελεί έναν εξ ορισμού ευσεβή πόθο. Αξίζεις συγχαρητήρια για την εκπληκτική διαπίστωση και δικαιούσαι να αντιμετωπίζεις με κατανόηση τους αδαείς ή μήπως έχεις απλά καταφέρει να πείσεις τον εαυτό σου πως η δική σου ανικανότητα έχει βρει επιτέλους την κατάλληλη δικαιολογία? Περίεργο. Είσαι ένας μικρό φαινόμενο αυτο-ελέγχου και κατανόησης των συνειδητών και υποσυνείδητων συναισθημάτων σου ή μια κυρία με μάσκα ύπνου σε κάθισμα αεροπλάνου?
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ - για τον εαυτό μου - δεν έχω ιδέα. Και δεν θέλω καν να καταλάβω. Ή να μάθω. Όχι. Θέλω απλά να απαλλαγώ από το βαρύ φορτίο της σκέψης. Θα ήθελα να μπορώ να είναι όλα απλά. Όχι. Θα ήθελα να μπορώ να είναι απλοϊκά. Σε βαθμό κακουργήματος απλοϊκά. Σαν τα simple english. Ωραία ιδέα αυτά.
Φαντάζομαι ότι είμαι για μια στιγμή η Αλίκη. Και ότι φυσάει αέρας δυνατός. Και ότι μαζί με τα τραπουλόχαρτα παίρνει κι εμένα ψηλά, στον αέρα. Και ότι όπως στροβιλίζομαι εκεί, μαζί με τραπουλόχαρτα και φύλλα ξερά και λουλούδια και μαντίλια και πράγματα και γάτες και χρώματα διάχυτα - σαν σε κουνημένη βραδινή φωτογραφία - ξαφνικά δεν σκέφτομαι τίποτα. Μηδενίζει το μυαλό μου και το μόνο που μένει είναι μια ευχάριστη αίσθηση... μαγική σχεδόν. Πετάω. Και τα σύννεφα... λες να είναι σαν βαμβάκι? Αν θα πέσω θα με κρατήσουν? Θα μπορώ να πετάω έτσι ανακατεμένη συνέχεια? Όμορφα μυρίζει... Θα μείνω εδώ... να αιωρούμαι μαζί με τα τραπουλόχαρτα και τις γάτες.
