Τον τελευταίο μήνα, δηλαδή από 2 Απριλίου μέχρι σήμερα, έχω δηλώσει ότι έχω ερωτευτεί τουλάχιστον 7 διαφορετικούς άνδρες, μη συμπεριλαμβανομένων ηθοποιών, τραγουδιστών, ηρώων κόμικς, φανταστικών όντων και ανδρών με τους οποίους δεν γνωριζόμαστε καν. Διερωτώμαι λοιπόν… φταίει η άνοιξη, οι ορμόνες η τηλεόραση και το άγχος (!) της επικείμενης εξεταστικής? Ή μήπως απλά έχω απόλυτο δίκιο που λέω πως είναι απλά πολύ απλό να ερωτευτείς, να ξε-ερωτευτείς και να ξανα-ερωτευτείς, αρκεί να πιστέψεις ότι γίνεται και να αφήσεις χαλαρωμένο και ήρεμο τον εαυτό σου? Η κοινή λογική ΜΟΥ, λέει ότι η απλούστερη λύση είναι συνήθως και η σωστή. Άρα, έχω απλούστατα δίκιο.
Γιατί, δηλαδή, για να ερωτευτείς πραγματικά, πρέπει ντε και καλά να σκάσεις και να πλαντάξεις και να σε φτύσουν και να κυλιέσαι στα πατώματα και να πάθεις κατάθλιψη και να περάσεις από σαράντα κύματα και να είναι και μονόπλευρο και να είναι και ανεκπλήρωτος πόθος και να στιγματιστείς εσαεί και να πίνεις και να καπνίζεις και να έχεις τάσεις αυτοκαταστροφής? Ή στην άλλη περίπτωση, να έχεις βρει το alter ego σου και να ζείτε στιγμές ανείπωτης ευτυχίας και χαράς και να περπατάτε στο δρόμο χεράκι χεράκι και να μιλάτε όλη μέρα στο κινητό και να κοιτάζεις το άλλο σου μισό στα μάτια μέχρι να αρχίσεις να αλληθωρίζεις και να βλέπετε το ηλιοβασίλεμα και να διαλέγετε το όνομα του τρίτου σας παιδιού μετά από μια τριήμερη εκδρομή σεξ?
Κι όταν απλά… χαίρεσαι να βλέπεις ή να ακούς κάποιον που εσύ θεωρείς έξυπνο, αστείο και γοητευτικό και μ’ ένα του χαμόγελο σου φτιάχνει την ημέρα, όταν κάθε φορά που σ’ αγγίζει σκέφτεσαι: «Κρατήσου…!», όταν αναλώνεις το 20% της μέρας σου ψυχαναλύοντάς τον με βάση τον τρόπο που είπε: «Καλημέρα» για να βρεις το ανύπαρκτο σεξουαλικό υπονοούμενο και όταν τελικά επέρχεται το μοιραίο το μόνο που μένει στο μυαλό σου την επόμενη είναι «…αχ!», τότε τι συμβαίνει? Έρωτας δεν λέγεται αυτό? Ίσως, χωρίς τις Βούρτση και Βουγιουκλάκη να πρωταγωνιστούν.
