08-07-2006
Grand-maman est morte. Κρίμα , βέβαια, αλλά το μόνο κοινό που είχαμε με τον Μερσώ ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίσαμε το θέμα, περιορίζεται στην απάθεια κατά τη διάρκεια των διαδικασιών που ακολούθησαν. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, είμαι εγώ υπερβολικά χοντρόπετσος άνθρωπος για να αντιληφθώ τη σημασία των γεγονότων ή απλά οι άλλοι είναι προσκολλημένοι σε στερεότυπες αντιδράσεις? Όπως και να έχει, πήγα, είδα και γύρισα.
Είμαι πολύ απαίσια, που ενώ ετοιμαζόμασταν, τα μόνα πράγματα που με απασχολούσαν ήταν το αν μου πήγαινε το μαύρο φόρεμα που μου έφεραν εκτάκτως από τη ντουλάπα μου στη Θεσσαλονίκη, διότι δεν είχα προνοήσει, το ότι τα μόνα παπούτσια που είχα ήταν κάτι ξύλινα ψηλοτάκουνα – πολύ τέλεια – και σκεφτόμουν αν πάει το καφέ με το μαύρο (αίσχος ήταν τελικά) και ότι επειδή δεν είχα ούτε γυαλιά ηλίου, πήρα κάτι ray ban (επίσης άσχετα με το μαύρο φόρεμα) της αδερφής μου, η οποία αποφάσισε να βάλει τα μαύρα, τα μεγάλα? Είναι και φέτος στη μόδα τα γυαλιά αυτά? Ναι, μάλλον. Αλλά μήπως είναι πολύ σούπα? Το πιστολάκι δεν ήταν και πολύ πετυχημένο και επειδή ούτε καλλυντικά είχα φέρει, πήρα πάλι από την αδερφή μου και αναρωτιόμουν αν μου πάνε τα χρώματα. Είναι βλέπεις πιο μελαχρινή…
Αποφάσισα να μην ξανααισθανθώ τύψεις. Όπως είπε και ο Βασίλης, ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΛΑΚΕΙΑ (…λιτό και πετυχημένο). Αν αισθάνεσαι άσχημα για κάτι που έκανες (ή δεν έκανες) κάνε κάτι τώρα για να το αλλάξεις. Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα τώρα πια, ξεπέρασέ το και φρόντισε να μην επαναληφθεί. Έτσι είναι. Και αν μπορούσα να τα κάνω όλα πάλι από την αρχή, θα φρόντιζα να πάρω μαζί μου τα κατάλληλα ρούχα. The End.
Grand-maman est morte. Κρίμα , βέβαια, αλλά το μόνο κοινό που είχαμε με τον Μερσώ ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίσαμε το θέμα, περιορίζεται στην απάθεια κατά τη διάρκεια των διαδικασιών που ακολούθησαν. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, είμαι εγώ υπερβολικά χοντρόπετσος άνθρωπος για να αντιληφθώ τη σημασία των γεγονότων ή απλά οι άλλοι είναι προσκολλημένοι σε στερεότυπες αντιδράσεις? Όπως και να έχει, πήγα, είδα και γύρισα.
Είμαι πολύ απαίσια, που ενώ ετοιμαζόμασταν, τα μόνα πράγματα που με απασχολούσαν ήταν το αν μου πήγαινε το μαύρο φόρεμα που μου έφεραν εκτάκτως από τη ντουλάπα μου στη Θεσσαλονίκη, διότι δεν είχα προνοήσει, το ότι τα μόνα παπούτσια που είχα ήταν κάτι ξύλινα ψηλοτάκουνα – πολύ τέλεια – και σκεφτόμουν αν πάει το καφέ με το μαύρο (αίσχος ήταν τελικά) και ότι επειδή δεν είχα ούτε γυαλιά ηλίου, πήρα κάτι ray ban (επίσης άσχετα με το μαύρο φόρεμα) της αδερφής μου, η οποία αποφάσισε να βάλει τα μαύρα, τα μεγάλα? Είναι και φέτος στη μόδα τα γυαλιά αυτά? Ναι, μάλλον. Αλλά μήπως είναι πολύ σούπα? Το πιστολάκι δεν ήταν και πολύ πετυχημένο και επειδή ούτε καλλυντικά είχα φέρει, πήρα πάλι από την αδερφή μου και αναρωτιόμουν αν μου πάνε τα χρώματα. Είναι βλέπεις πιο μελαχρινή…
Αποφάσισα να μην ξανααισθανθώ τύψεις. Όπως είπε και ο Βασίλης, ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΛΑΚΕΙΑ (…λιτό και πετυχημένο). Αν αισθάνεσαι άσχημα για κάτι που έκανες (ή δεν έκανες) κάνε κάτι τώρα για να το αλλάξεις. Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα τώρα πια, ξεπέρασέ το και φρόντισε να μην επαναληφθεί. Έτσι είναι. Και αν μπορούσα να τα κάνω όλα πάλι από την αρχή, θα φρόντιζα να πάρω μαζί μου τα κατάλληλα ρούχα. The End.
