Τι??? ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ???

20/06/2006

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

“Κάνουμε αυτό που πρέπει από φόβο μήπως δεν είμαστε αρεστοί. Οι καιροί είναι πονηροί βλέπεις κι εμείς έχουμε απομακρυνθεί τόσο από την απλότητα ώστε να είναι πλέον αδύνατον να ζήσουμε με το φόβο της μη αποδοχής. Η ιδέα και μόνο ότι κάποιος μπορεί να διαφωνεί, ακόμη χειρότερα, ότι κάποιος μπορεί να θυμώνει με τις πράξεις ή τα λόγια μας προκαλεί μέσα μας αυτόματα το αίσθημα του τρόμου. Αναρωτιόμαστε από τι θα πεθάνουμε και δεν καταλαβαίνουμε ότι πεθαίνουμε λίγο-λίγο, καθημερινά από αυτόν – από τον τρόμο μήπως δεν είμαστε αυτό που περιμένουν οι άλλοι να είμαστε. Η προσωπική επιθυμία για έναν εαυτό της επιλογής μας είναι πλέον ιδεατή κατάσταση. Βρίσκει εφαρμογή μόνο σε σχήματα λόγου που φτιάχνουμε όταν βρισκόμαστε σε ασφαλές περιβάλλον – ανάμεσα σε ανθρώπους που εκπέμπουν ή πιστεύουμε πως εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος. Ώσπου κάτι να συμβεί και να ανακαλύψουμε ότι τελικά ήμασταν λιγότερο ίδιοι απ’ ότι νομίζαμε – κάποιες φορές μάλιστα τόσο διαφορετικοί ώστε να φτάνουμε να μετανιώσουμε για όσα μοιραστήκαμε. Τι; Δεν σου έχει συμβεί; Ας γελάσω…” (aderfi.blogspot.com)

Ok, δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μια άποψη που να με καλύπτει απόλυτα. Είναι η χρονική στιγμή στην οποία εμφανίζεται η παραπάνω παράγραφος μπροστά μου που με προβληματίζει. Τα γεγονότα γύρω μου δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν με κανέναν άλλο τρόπο τόσο σύντομα και περιεκτικά. Α πα πα, δεν είναι τυχαίο. Για μένα το γράψανε. Είναι σημάδι απ’ το Θεό. (Δηλαδή τη Θεά, εμένα.) Όχι, δεν μπορεί…μμμ… αν το στέλνει το υποσυνείδητό μου στο συνειδητό μου?… μπα, αφού το βλέπω, καλέ, άλλος το γράφει ( και μάλιστα κάποιος που μου ξέφυγε και δεν του έχω κλαφτεί ακόμη για το συγκεκριμένο ζήτημα). Τελικά μπορεί να συμβαίνει σε όλους. Απλά.
Πάντως, είναι σχεδόν τρομακτικό να χάνω έτσι τη μοναδικότητά μου. Μόνο εγώ μπορώ να καταφέρω το να μην ταιριάζω/ μοιάζω σε κανέναν, μη έχοντας παράλληλα οτιδήποτε μοναδικό. Δεν τολμάω να σχολιάσω καν.
Το τραγικότερο όλων, ωστόσο, δεν είναι η φρικτή επιβεβαίωση πως όλοι οι άνθρωποι – ή σχεδόν όλοι – παγιδεύονται στην ίδια ακριβώς πλάνη, σε ό,τι αφορά τη σχέση τους με τους γύρω τους, γεγονός που σημαίνει πως ΑΝ υπάρχουν άλλα όντα που να σκέφτονται με τρόπο να θυμίζει τον δικό μου / σας, αυτά είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Το τραγικότερο όλων είναι πως η πρώτη σκέψη που κατέβασε το ευφυές μυαλουδάκι μου καθώς διάβαζα το κείμενο ήταν το αισιόδοξο πλην αφελές : «I knew you were from my planet!!!…»
Συμπέρασμα: η κατάστασή μου αποδείχτηκε ανεπίδεκτη οιασδήποτε βελτίωσης.