26/1/2002
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Είμαι μόνη μου – και πάλι, και τώρα ξέρω πως δεν με πειράζει. Έχει αρχίσει να μ’ αρέσει.
Moonlight Sonata, ωραίο φεγγάρι με καθαρό ουρανό και τον Ωρίωνα στη θέση του. Οι φλόγες χορεύουν μαζί και δίνουν ζωή σε ό,τι κοιμόταν εδώ μέσα. Αυτά που έχουν ψυχή ξαναγεννιούνται, μιλάνε, στροβιλίζονται σαν μπαλαρίνες μεθυσμένες από φως και έρωτα. Οι σκιές γλιστράνε αργά, αλλά απότομα σε χρώματα, μνήμες και κύματα ακούγονται παντού γύρω μου. Ταξίδια, ιστορίες και παραμύθια γεννιούνται και μετά πεθαίνουν. Η πένα σιγομουρμουρίζει πάνω σε κρύα πόδια και ζεστά δωμάτια. Σύννεφα πάνω στη γη ζωγραφίζουν με τα δικά τους χέρια και μάτια και όλα μαζί περιπλέκονται όμορφα, αρμονικά σ’ έναν κόσμο μαγικό, ονειρεμένο. Η φαντασία γίνεται πραγματικότητα και η πραγματικότητα αέρας. Όλα έχουν νόημα, ακόμη κι αν ξέρω ότι τίποτα δεν έχει σκοπό. Χρώματα και φώτα, φωνές, μυρίζουν τα πάντα ένα άρωμα μοναδικό, άρωμα ευτυχίας. Άπιαστο, μα υπαρκτό, αληθινό όσο και απίστευτο. Το ξύλο γίνεται πέτρα κι αυτή ζει ιστορίες, αισθάνεται με τη σειρά της, κλαίει και γελάει, γεννάει, δημιουργεί. Τα δάχτυλα χαϊδεύουν ένα πιάνο, γρήγορα, αέρινα, ολοκληρωτικά, όλα υπάρχουν και είναι τέλεια. Ένα τραγούδι λένε όλα μαζί, όσο ζουν το θαύμα μας. Υπάρχουν κι αυτά, μαζί κι εγώ, γιατί από αυτά είμαι.
Οι ρυθμοί πέφτουν ξανά για να ανεβούν και πάλι. Παρασέρνουν το μυαλό μου σε μια λίμνη μαγεμένη, κρυστάλλινη, παγιδευμένη και αποφασισμένη να μείνει στο χθες και το αύριο αιώνια, ήσυχη και γαλήνια. Μυστήρια, νεράιδες και ξωτικά κρύβει στα βάθη της κι ένα σπαθί κρυμμένο στα σπλάχνα της. Κοιτάζει, περιμένει και κυριαρχεί. Ησυχία παντού, όταν είσαι μακριά. Το κάθε δέντρο, το κάθε πουλί, το κάθε μικρό πετραδάκι ψιθυρίζει το δικό του σκοπό, σιγανά όσο ποτέ και δυνατά όπως το χάος. Κι όλα μαζί μια σιωπή. Οι νύμφες απλώνουν τα πέπλα τους, χορεύοντας στο μαγεμένο τοπίο, που το λούζει η κόρη του χρόνου. Όλα χαμογελούν και δάκρυα κρύβονται σε κάθε μάτι, σε κάθε φωνή, σε κάθε άρωμα. Τα κρύσταλλα πέφτουν με φόρα προς την κρύα γη, που άλλα τα διώχνει και άλλα τα αγκαλιάζει. Όλα πονάνε και όλα σωπαίνουν. Όλα φαίνονται ψεύτικα, είναι όμως για πρώτη φορά αληθινά. Τι κόσμος!
Μια φωτιά ξεκινάει σιγά, από ψηλά και ήσυχα φτάνει στα βάθη. Τα ηφαίστεια την πετάνε ψηλά, μακριά κι εκείνη αγκαλιάζει ξανά το παραμύθι. Οι νεράιδες χορεύουν τώρα σαν τρελές, δαιμονισμένες θαρρείς, γελάνε όμως, φωνάζουν και τα γέλια τους αντηχούν σε όλες τις χαράδρες των βουνών. Τα πάντα σηκώνονται ψηλά και στροβιλίζονται ξανά, ανακατεμένα. Θεριά και δέντρα, βασίλισσες και σκακιέρες κοροϊδεύουν πετώντας τα πουλιά, τα νερά σταματάνε και ξεκουράζονται. Γελάνε κι αυτά με τα παιχνίδια των τριών αδερφών. Αυτές τρελαίνονται, χορεύουν, χτυπιούνται μόνες τους κι ανακατεύουν τα μακριά μαλλιά τους. Οι θεοί τις παρακαλούν γονατιστοί, αλλά θέλουν κι αυτοί να παίξουν. Όλα είναι τόσο χρωματιστά, πορτοκαλί και κόκκινα… Τα δωμάτια είναι μπλε κι ο χρόνος μπερδεμένος αναζητά το μίτο για να βγει από το λαβύρινθό τους. Η μεγάλη όμως, τον έχει κόψει και δεν μπορεί ο ευτυχής να κερδίσει το παιχνίδι. Γελωτοποιός αυτός του βασιλείου, θυμώνει και παίζει χωρίς να θέλει το ρόλο που του έδωσαν οι άλλοι. Χαμογελά λυπημένος, που είναι ο μόνος χαμένος του παιχνιδιού. Το μυστικό είναι ασφαλές, γιατί το ξέρουν όλοι. Πρέπει απλά να θέλεις να το κρατήσεις μυστικό.
Ξαφνικά φυσάει και κάνει και πάλι κρύο. Δεν πειράζει όμως, όλοι είχαν κουραστεί. Όλοι, εκτός από τη λίμνη. Εκείνη δεν ξέχασε ποτέ τις αλήθειες που έπρεπε να φυλάξει. Είναι εκεί και πάλι ήρεμη, ενώ το δάσος κοιμάται. Τα μάτια κλείνουνε και οι σιωπές απλώνονται ξανά στην κοιλάδα του παραμυθιού. Κάποιος έρχεται. Σσσσς…
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Είμαι μόνη μου – και πάλι, και τώρα ξέρω πως δεν με πειράζει. Έχει αρχίσει να μ’ αρέσει.
Moonlight Sonata, ωραίο φεγγάρι με καθαρό ουρανό και τον Ωρίωνα στη θέση του. Οι φλόγες χορεύουν μαζί και δίνουν ζωή σε ό,τι κοιμόταν εδώ μέσα. Αυτά που έχουν ψυχή ξαναγεννιούνται, μιλάνε, στροβιλίζονται σαν μπαλαρίνες μεθυσμένες από φως και έρωτα. Οι σκιές γλιστράνε αργά, αλλά απότομα σε χρώματα, μνήμες και κύματα ακούγονται παντού γύρω μου. Ταξίδια, ιστορίες και παραμύθια γεννιούνται και μετά πεθαίνουν. Η πένα σιγομουρμουρίζει πάνω σε κρύα πόδια και ζεστά δωμάτια. Σύννεφα πάνω στη γη ζωγραφίζουν με τα δικά τους χέρια και μάτια και όλα μαζί περιπλέκονται όμορφα, αρμονικά σ’ έναν κόσμο μαγικό, ονειρεμένο. Η φαντασία γίνεται πραγματικότητα και η πραγματικότητα αέρας. Όλα έχουν νόημα, ακόμη κι αν ξέρω ότι τίποτα δεν έχει σκοπό. Χρώματα και φώτα, φωνές, μυρίζουν τα πάντα ένα άρωμα μοναδικό, άρωμα ευτυχίας. Άπιαστο, μα υπαρκτό, αληθινό όσο και απίστευτο. Το ξύλο γίνεται πέτρα κι αυτή ζει ιστορίες, αισθάνεται με τη σειρά της, κλαίει και γελάει, γεννάει, δημιουργεί. Τα δάχτυλα χαϊδεύουν ένα πιάνο, γρήγορα, αέρινα, ολοκληρωτικά, όλα υπάρχουν και είναι τέλεια. Ένα τραγούδι λένε όλα μαζί, όσο ζουν το θαύμα μας. Υπάρχουν κι αυτά, μαζί κι εγώ, γιατί από αυτά είμαι.
Οι ρυθμοί πέφτουν ξανά για να ανεβούν και πάλι. Παρασέρνουν το μυαλό μου σε μια λίμνη μαγεμένη, κρυστάλλινη, παγιδευμένη και αποφασισμένη να μείνει στο χθες και το αύριο αιώνια, ήσυχη και γαλήνια. Μυστήρια, νεράιδες και ξωτικά κρύβει στα βάθη της κι ένα σπαθί κρυμμένο στα σπλάχνα της. Κοιτάζει, περιμένει και κυριαρχεί. Ησυχία παντού, όταν είσαι μακριά. Το κάθε δέντρο, το κάθε πουλί, το κάθε μικρό πετραδάκι ψιθυρίζει το δικό του σκοπό, σιγανά όσο ποτέ και δυνατά όπως το χάος. Κι όλα μαζί μια σιωπή. Οι νύμφες απλώνουν τα πέπλα τους, χορεύοντας στο μαγεμένο τοπίο, που το λούζει η κόρη του χρόνου. Όλα χαμογελούν και δάκρυα κρύβονται σε κάθε μάτι, σε κάθε φωνή, σε κάθε άρωμα. Τα κρύσταλλα πέφτουν με φόρα προς την κρύα γη, που άλλα τα διώχνει και άλλα τα αγκαλιάζει. Όλα πονάνε και όλα σωπαίνουν. Όλα φαίνονται ψεύτικα, είναι όμως για πρώτη φορά αληθινά. Τι κόσμος!
Μια φωτιά ξεκινάει σιγά, από ψηλά και ήσυχα φτάνει στα βάθη. Τα ηφαίστεια την πετάνε ψηλά, μακριά κι εκείνη αγκαλιάζει ξανά το παραμύθι. Οι νεράιδες χορεύουν τώρα σαν τρελές, δαιμονισμένες θαρρείς, γελάνε όμως, φωνάζουν και τα γέλια τους αντηχούν σε όλες τις χαράδρες των βουνών. Τα πάντα σηκώνονται ψηλά και στροβιλίζονται ξανά, ανακατεμένα. Θεριά και δέντρα, βασίλισσες και σκακιέρες κοροϊδεύουν πετώντας τα πουλιά, τα νερά σταματάνε και ξεκουράζονται. Γελάνε κι αυτά με τα παιχνίδια των τριών αδερφών. Αυτές τρελαίνονται, χορεύουν, χτυπιούνται μόνες τους κι ανακατεύουν τα μακριά μαλλιά τους. Οι θεοί τις παρακαλούν γονατιστοί, αλλά θέλουν κι αυτοί να παίξουν. Όλα είναι τόσο χρωματιστά, πορτοκαλί και κόκκινα… Τα δωμάτια είναι μπλε κι ο χρόνος μπερδεμένος αναζητά το μίτο για να βγει από το λαβύρινθό τους. Η μεγάλη όμως, τον έχει κόψει και δεν μπορεί ο ευτυχής να κερδίσει το παιχνίδι. Γελωτοποιός αυτός του βασιλείου, θυμώνει και παίζει χωρίς να θέλει το ρόλο που του έδωσαν οι άλλοι. Χαμογελά λυπημένος, που είναι ο μόνος χαμένος του παιχνιδιού. Το μυστικό είναι ασφαλές, γιατί το ξέρουν όλοι. Πρέπει απλά να θέλεις να το κρατήσεις μυστικό.
Ξαφνικά φυσάει και κάνει και πάλι κρύο. Δεν πειράζει όμως, όλοι είχαν κουραστεί. Όλοι, εκτός από τη λίμνη. Εκείνη δεν ξέχασε ποτέ τις αλήθειες που έπρεπε να φυλάξει. Είναι εκεί και πάλι ήρεμη, ενώ το δάσος κοιμάται. Τα μάτια κλείνουνε και οι σιωπές απλώνονται ξανά στην κοιλάδα του παραμυθιού. Κάποιος έρχεται. Σσσσς…
2 σχόλια:
Καλως ηρθες στην...μπλογκοσφαιρα κουκλα!
Τωρα παρατηρησα οτι ειναι παλια η ημερομηνια..Δηλαδη αυτα τα ειχες γραψει το 2002?Πολυ ομορφο κειμενο...στο ειπα και στο μεσεντζερ..
Ναι... είπα να βάλω κάτι έτοιμο, γιατί ήταν και λίγο δοκιμαστικό! Όταν θα βαρέμαι να σκεφτώ - χωρίς σχόλια!!!- θα βάζω κάτι πιο παλιό. Αχ, πολύ χαίρομαι τώρα, που έχω το πρώτο μου σχόλιο! Χι χι!
Δημοσίευση σχολίου